درباره ی کتاب

انسان باید حقیقت و معرفت را در وجود خویش جستجو کند. این گوهر کمیاب، در دل اهل معرفت پنهان است. بدون تردید، دستیابی به این گوهر ناب، رستگاری هر دو جهان را در پی خواهد داشت.

سال ها  دل   طلب جام جم   از ما  می کرد                                                  و آن چه خود  داشت ز  بیگانه  تمنا  می کرد

گوهری کز صدف کون و  مکان  بیرون  است                                                   طلب   از    گمشدگان    لب   دریا   می  کرد

مشکل   خویش  بر  پیر   مغان   بردم  دوش                                                   کو   به   تأیید    نظر  ،  حل  معما   می  کرد

دیدمش  خرم   و خندان قدح باده  به  دست                                                   واندر  آن   آینه   صد  گونه   تماشا  می  کرد

گفتم این جام جهان بین به توکی دادحکیم؟                                                   گفت  آن  روز  که  این  گنبد   مینا  می   کرد

معرفت باغی است پر از گل های رنگارنگ، و معدنی سرشار از گنجینه های گران بها. کلید این گنجینه ها ایمان و عشق است؛ ایمان به مبدأ هستی و عشقی که از ازل، دانه ی آن را در دل انسان پاشیده اند. انسان حقیقت را از یاد برده و در گرداب غفلت ها، آن چنان مشغول گردیده که لحظه ای کوتاه هم یادی از حقیقت نمی کند. حقیقت، همان معرفتی است که باید آن را در دل خویش یافت و چون چشمه ای زلال، در آن وضو ساخت و غسل تطهیر به جا آورد؛ معرفتی که مثل باران می بارد و زمین های تشنه ی دل را سیراب می سازد، معرفتی که چون دریاست و باید در آن غرق شد و هم چون مرده ای بی جان، خویش را به دست امواجش سپرد.

(برگرفته از پیش گفتار کتاب)