درباره ی کتاب

اسطوره سرگذشت معنایی، زیستی و تجربی نخستین انسان و انسان نخستین بدون نوشتار استو نوع تفکر انسان اساطیری متفاوت با اندیشه ی مفهومی انسان دوران خرد است. انسان اساطیری با قلب و عواطف خویش می زیست و می اندیشید. در حقیقت، انسان اساطیری «در راه» می اندیشید؛ یعنی با آن چه در تماس بود، زندگی می کرد و از این طریق، به نوعی از دلدادگی و کشف و شهود می رسید، و به همین شکل، پاسخ های خود را در دل سوال هایش می یافت. این در حالی است که انسان مفهومی یا لوگوسی سخت «به راه» می اندیشد و در زندگی، تنها از نیروی مغز خویش استفاده می کند، و از این رو، به صورت تک ساحتی و بدون انعطاف و کاملا منطبق با منطق و علم تجربی به جهان می نگرد. اسطوره شکل تغییر یافته ی ازلیت انسان در بحران هویت آغازین خویش است. در آن دم نخستین که انسان نمی دانست در این فرایند نزولی، چه گستره هایی در انتظارش می باشد، هر واکنش اولیه ی او به کنش هستی و خلقت، به شکل نمادین و رمز ظهور می کند و این واکنش معنای جمعی خود را در اسطوره به نمایش می گذارد. اساطیر به ما می گوید که من چیزی از تو می خواهم که خودت از دانستن آن بی خبری، ولی بی اثر نیستی. اسطوره حکمتی فراموش شده در عصر فعلی است؛ حکمتی که تجلی آن را تا حد زیادی می توان در عرفان دید. به عبارت دیگر، عرفان جمع بین این دو، یعنی اسطوره و خرد را در خود به نمایش گذاشته است.